Οι επόμενες καταγραφές δεν έδειχναν κάτι φανερά ανησυχητικό, αλλά ήταν οι λεπτές λεπτομέρειες -η παραμονή στα βήματα της Τζάκι, οι κρυφές ματιές που έριχνε όταν νόμιζε ότι δεν την παρακολουθούσε κανείς- που κρατούσαν τις υποψίες της Χέδερ ζωντανές. Δεν ήταν μόνο ο τρόπος που η Τζάκι κοίταζε πια τις φωτογραφίες- ήταν ο τρόπος που σταματούσε στο γραφείο της Χέδερ, ο τρόπος που τα μάτια της σάρωναν το δωμάτιο, το ελαφρύ άγγιγμα των δαχτύλων της σε προσωπικά αντικείμενα που δεν είχαν λόγο να μετακινηθούν.
Η Χέδερ παρακολουθούσε τα μυστικά βίντεο νιώθοντας όλο και πιο ανήσυχη. Κάθε μικρό παράξενο πράγμα που έκανε η Τζάκι αθροιζόταν, κάνοντας τη Χέδερ να νιώθει ότι έπρεπε να της μιλήσει. Αλλά πώς θα μπορούσε Η Τζάκι δεν είχε κάνει πραγματικά τίποτα κακό. Το μόνο που είχε η Χέδερ ήταν ένα κακό προαίσθημα που δεν έλεγε να φύγει. Τότε, λίγες μέρες αργότερα, συνέβη κάτι που έδωσε στη Χέδερ πραγματική απόδειξη.