Χαμογελούσε πιο εύκολα. Γελούσε με μικρά πράγματα. Σχολίαζε πιο συχνά πόσο “τέλειος” ήταν ο καφές. Ήταν μια μικρή λεπτομέρεια -αλλά η Ρόζα απαντούσε πάντα με ένα απαλό ευχαριστώ και ένα βλέμμα που έμενε λίγο παραπάνω.
Μια φορά, η Κλάρα μπήκε μέσα την ώρα που ο Μαρκ έδινε στη Ρόζα το μπουκάλι του Λίο. Τα χέρια τους αγγίχτηκαν. Γέλασαν. Η Ρόζα είπε κάτι που η Κλάρα δεν μπορούσε να ακούσει, και ο Μαρκ χαμογέλασε σαν να συμμετείχε σε ένα αστείο. Η στιγμή έσπασε μόλις είδαν την Κλάρα, ο Μαρκ καθάρισε το λαιμό του και η Ρόζα έκανε πίσω. Κανείς τους δεν είπε τίποτα. Αλλά για την Κλάρα, αυτή η σιωπή έλεγε τα πάντα.