Είπε στον εαυτό της ότι το έβλεπε υπερβολικά. Ότι ήταν κουρασμένη. Ότι το μυαλό της ήταν ακόμα σε σύγχυση από τους υπαινιγμούς της Σιμόν. Αλλά το συναίσθημα δεν έλεγε να φύγει. Δεν είχε σημασία ότι δεν είχε συμβεί κάτι ρητό – κάτι ανείπωτο είχε ριζώσει και μεγάλωνε. Εκείνο το βράδυ, η Κλάρα αντιμετώπισε τον Μαρκ.
Ήταν στην κρεβατοκάμαρα, με το είδος της σιωπής ανάμεσά τους που σφύζει από ένταση. Η Κλάρα στεκόταν κοντά στη ντουλάπα, διπλώνοντας τα χέρια της. Ο Μαρκ ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι, ξεφυλλίζοντας το τηλέφωνό του. “Σου αρέσει;” Ρώτησε ήσυχα η Κλάρα. Εκείνος δεν σήκωσε το κεφάλι του. “Τι;”