Αυτό χτύπησε πιο δυνατά απ’ ό,τι περίμενε. Το στήθος της Κλάρας σφίχτηκε. Η φωνή της χαμήλωσε. “Ξέρεις κάτι Ίσως να μην εμπιστεύομαι” Ο Μαρκ ανοιγόκλεισε τα μάτια σαν να τον είχαν χαστουκίσει. Γύρισε και βγήκε από το δωμάτιο χωρίς άλλη λέξη.
Η Κλάρα στεκόταν εκεί, αναπνέοντας βαριά, με τις γροθιές σφιγμένες στα πλευρά της. Δάκρυα τσίμπησαν τις γωνίες των ματιών της -αλλά αρνήθηκε να κλάψει. Όχι ακόμα. Κοίταξε την ανοιχτή πόρτα και τότε ήταν που το είδε. Ακριβώς πίσω από την άκρη του τοίχου του διαδρόμου, μια απαλή κίνηση που τρεμόπαιζε.