Όταν η Κλάρα συνάντησε για πρώτη φορά τη Ρόζα, δεν ήταν σίγουρη τι να περιμένει. Η γυναίκα που στεκόταν στο κατώφλι της είχε πυκνά καστανόξανθα μαλλιά πιασμένα σε έναν χαμηλό κότσο, μια πάνινη τσάντα περασμένη στον ώμο της και έναν αέρα ηρεμίας τόσο προσγειωμένο που έμοιαζε σχεδόν εκτός τόπου και χρόνου στο βιαστικό νοικοκυριό τους.
“Αντιμετωπίζω κάθε σπίτι σαν να είναι δικό μου”, είχε πει απαλά η Ρόζα, με ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη της. Και από την αρχή τήρησε αυτή την υπόσχεση. Δεν ήταν απλώς αποτελεσματική – ήταν διαισθητική. Τα πατώματα έλαμπαν, τα άπλυτα διπλώνονταν μόνα τους, τα παιχνίδια εμφανίζονταν τακτοποιημένα ανά χρώμα.