Ο Τζον βρέθηκε να παρασύρεται σε μια δίνη εξηγήσεων για πεπτικά συστήματα, μυστηριώδεις πηγές τροφής και βιολογικά φαινόμενα. Ήταν σαν να είχε γίνει άθελά του ο πρωταγωνιστής ενός παράλογα κωμικού μυθιστορήματος. Καθώς μιλούσε ο πράκτορας, με δυσκολία μπορούσε να πιστέψει ότι αυτό είχε συμβεί στο ήσυχο προαστιακό του σπίτι.
Μέχρι να τελειώσει η γυναίκα την εξήγησή της, η νύχτα είχε εγκατασταθεί και η ήρεμη προαστιακή ζωή που ο Τζον πάντα αγαπούσε είχε διαταραχθεί. Ήταν υπερφορτωμένος με πληροφορίες και ένιωθε το μυαλό του να ταλαντεύεται. Η πραγματικότητα της κατάστασής του είχε μια ονειρική ποιότητα, σαν να μπορούσε ανά πάσα στιγμή να ξυπνήσει στο άνετο κρεβάτι του και να ανακαλύψει ότι όλα αυτά ήταν ένα παράξενο όνειρο. Όμως η σκοτεινή έκφραση στο πρόσωπο της γυναίκας και η ένταση στους ώμους του πράκτορα Σμιθ του έλεγαν ότι επρόκειτο για μια πραγματικότητα.