“Κεραυνέ, σταμάτα!” Φώναξε ο Τζορτζ, με βραχνή φωνή. Αλλά ο Κεραυνός συνέχισε να τρέχει, το πλάσμα τον οδηγούσε όλο και πιο βαθιά μέσα στη νύχτα. Οι μπότες του Τζορτζ γλίστρησαν σε έναν βράχο, στέλνοντάς τον να πέσει στο έδαφος. Ο πόνος διαπέρασε το γόνατό του, αλλά τον αγνόησε και σηκώθηκε στα πόδια του. Δεν μπορούσε να σταματήσει. Όχι τώρα.
Ο ήχος από τις οπλές του Κεραυνού έγινε όλο και πιο αδύναμος και ο Τζορτζ ένιωσε ένα κύμα απελπισίας. Ανάγκασε τα πόδια του να κινηθούν γρηγορότερα, η αδρεναλίνη αμβλύνει τον πόνο στο γόνατό του. Κάθε βήμα ήταν αγωνία, αλλά η σκέψη ότι θα έχανε ξανά τον Κεραυνό ήταν χειρότερη.