Η άλκη τους παρακολουθούσε για λίγο ακόμα πριν γυρίσει και εξαφανιστεί στις σκιές, με το έργο της να φαίνεται ότι είχε ολοκληρωθεί. Το ταξίδι της επιστροφής στο νοσοκομείο έμοιαζε ατελείωτο. Το χιόνι φαινόταν πιο βαθύ, ο άνεμος πιο έντονος και κάθε ήχος στο δάσος έφερνε τα νεύρα της Τζούλι σε τεντωμένο σχοινί.
Η αναπνοή του Πίτερ ήταν δύσκολη, ενώ το βάρος του πλάσματος στην αγκαλιά του επιβράδυνε τον ρυθμό του. “Σχεδόν φτάσαμε”, είπε η Τζούλι, περισσότερο στον εαυτό της παρά στον Πίτερ. Η ακτίνα του φακού της έπιασε το αμυδρό περίγραμμα των φώτων του νοσοκομείου στο βάθος και η ανακούφιση την διαπέρασε.