Ο Πίτερ την συνάντησε, με τον σκύλο -καθαρό, ταϊσμένο και τυλιγμένο σε μια ζεστή κουβέρτα- στο πλευρό του. Ακούμπησε στο πόδι της Τζούλι, κουνώντας αργά την ουρά του. “Τα πήγες καλά εκεί έξω”, είπε ο Πίτερ, με τον τόνο του τώρα πιο ελαφρύ.
Η Τζούλι χαμογέλασε, με το βλέμμα της ακόμα στραμμένο στα δέντρα. “Δεν ήμουν μόνο εγώ. Εκείνη η άλκη – ήξερε τι έκανε. Μας οδήγησε σε αυτόν τον μικρό τύπο” Ο Πίτερ έγνεψε, αλλά το πρόσωπό του έφερε μια υποψία δυσπιστίας. “Έχω δει πολλά στη δουλειά μου, αλλά αυτό… αυτό είναι το κάτι άλλο”