Σκέφτηκε τους σκονισμένους οίκους δημοπρασιών, τις γεμάτες πωλήσεις ακινήτων – χώρους όπου το συναίσθημα δεν σήμαινε τίποτα και η ομορφιά ήταν απλώς μια ακόμη συναλλαγή. Αυτό τη γέμισε με μια απελπιστική θλίψη, που γρήγορα μετατράπηκε σε θυμό και στη συνέχεια σε σιωπηλή απόγνωση.
Ένιωθε επίσης έξαλλη τώρα, σκεπτόμενη ότι ο γιος της δεν θα έπρεπε να αποχωριστεί μόνο την πραγματική του μητέρα, αλλά και αυτό το κειμήλιο που θα έπρεπε να είναι δικό του. Κι αν το είχε μαζί του, σώο και αβλαβές, αλλά δεν γνώριζε τίποτα για το νόημα και την αξία του Ακριβώς όπως ήταν εκείνη όλα αυτά τα χρόνια πριν