Οι σκέψεις της στράφηκαν προς το πρακτορείο υιοθεσίας. Είχε αφήσει το κολιέ με το μωρό. Αν το είχε κρατήσει μαζί του, ίσως να ήξεραν πού είχε πάει. Αλλά αυτό σήμαινε να ξαναμπεί σε έναν κόσμο που είχε κλειδώσει πριν από δεκαοκτώ χρόνια.
Έβγαλε έναν παλιό φάκελο από τον πάτο της ντουλάπας της. Τα χαρτιά μέσα ήταν κιτρινισμένα, το μελάνι ξεθωριασμένο. Εκεί, στην κορυφή, υπήρχε ο αριθμός τηλεφώνου της υπηρεσίας, τυπωμένος με έντονα γράμματα. Ο αντίχειράς της πέρασε πάνω από το πληκτρολόγιο του τηλεφώνου της πριν το αφήσει ξανά κάτω. Δεν ήταν έτοιμη – όχι ακόμα.