Άρχισε να καταγράφει τις αλλαγές της. Κάθε πρωί, σήκωνε το πουκάμισό της στον καθρέφτη του μπάνιου, καταγράφοντας το με το τηλέφωνό της. Στο σκληρό φως, η ουλή φαινόταν πιο σκούρα, σχεδόν θυμωμένη, σαν να αψηφούσε τη σιωπή των ιατρικών αρχείων της. Ήθελε να φαίνεται, ακόμα κι αν κανείς δεν την πίστευε.
Οι γονείς της την επισκέφτηκαν ένα απόγευμα, φέρνοντας φαγητό και δώρα για το μωρό. Κατά τη διάρκεια του τσαγιού, ξεστόμισε την ερώτηση: “Έκανα ποτέ χειρουργική επέμβαση όταν ήμουν παιδί;” Αντάλλαξαν ξαφνιασμένα βλέμματα και μετά κούνησαν το κεφάλι τους. “Όχι, γλυκιά μου. Ποτέ. Ήσουν ένα υγιές κοριτσάκι”