Προσπάθησε να το πει σε μια στενή φίλη της, ελπίζοντας σε διαύγεια. Πάνω στο τσάι, εξήγησε τα πάντα, με τη φωνή της να τρέμει. Η φίλη της συνοφρυώθηκε και μετά είπε απαλά: “Ίσως απλά δεν θυμάσαι. Τα παιδιά ξεχνούν πράγματα. Ίσως οι γονείς σου πίστευαν ότι δεν ήταν σημαντικό” Όμως η θεωρία αυτή μόνο βάθαινε τη σύγχυσή της. Πώς θα μπορούσε να ξεχάσει μια εγχείρηση Πώς μπόρεσαν να τη θεωρήσουν ασήμαντη
Εκείνο το βράδυ, ο σύζυγός της τη βρήκε να κοιτάζει πάλι παλιές φωτογραφίες. “Βασανίζεις τον εαυτό σου, Λίντα”, ψιθύρισε, τραβώντας το μωρό στην αγκαλιά του. Αλλά εκείνη κούνησε το κεφάλι της. “Όχι, κάποιος μου λέει ψέματα. Απλά δεν ξέρω ποιος ακόμα” Η φωνή της έφερε μια ατσάλινη αιχμή που δεν είχε ακούσει ξανά.