Ακόμα κι όταν κούναγε το παιδί της για να κοιμηθεί μετά το τάισμα, η ουλή έμοιαζε να καίει κάτω από το πουκάμισό της. Δεν ήταν πια μόνο δέρμα – ήταν ένα ερωτηματικό χαραγμένο στο σώμα της. Και όσο περισσότερο το αρνούνταν οι άλλοι, τόσο πιο έντονη γινόταν η ανάγκη της για απαντήσεις.
Όταν ήρθε το πρωί, είχε αποφασίσει. Αν η οικογένειά της δεν της έλεγε την αλήθεια, θα την έβρισκε μόνη της. Νοσοκομεία, αρχεία και ιατρικά αρχεία – θα έψαχνε κάθε μονοπάτι μέχρι να σπάσει η σιωπή. Δεν θα απέρριπτε την ουλή. Χρωστούσε στον εαυτό της την αλήθεια, όσο επώδυνη κι αν ήταν.