Μια μέρα, έφτασε στο σπίτι των γονιών της απροειδοποίητα, με το μωρό της μαζί. Ο αέρας ήταν βαρύς από τις ανομολόγητες λέξεις. “Τέρμα οι αρνήσεις”, είπε, με τη φωνή της να σπάει. “Πες μου την αλήθεια γι’ αυτή την ουλή” Το πρόσωπο της μητέρας της χλώμιασε. Ο πατέρας της κοίταξε αλλού, με σφιγμένο σαγόνι, η σιωπή πιο δυνατή από κάθε απάντηση.
Τα χέρια της μητέρας της έτρεμαν καθώς έπιανε την κουβέρτα του μωρού, κερδίζοντας χρόνο. Τελικά, η φωνή της έσπασε. “Όταν ήσουν τριών ετών, παραλίγο να πεθάνεις. Η σκωληκοειδής σου απόφυση έπαθε ρήξη. Σε έβαλαν εσπευσμένα στο χειρουργείο… Αυτό ήταν πριν…” Η νευρική εξομολόγηση προσγειώθηκε σαν πέτρα σε ακίνητο νερό, κυματίζοντας μέσα της, αλλά υπήρχαν κι άλλα.