Ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του καθώς πάλευε να μείνει σταθερός, το πλαστικό δάγκωνε τους καρπούς του σε κάθε κίνηση. Κάθε θόρυβος θα μπορούσε να τραβήξει τα βλέμματά τους πάνω του, αλλά δεν μπορούσε να σταματήσει. Λίγα ακόμα τραβήγματα, είπε στον εαυτό του, προσευχόμενος να αντέξει λίγο ακόμα.
Τελικά, με ένα αμυδρό κρότο, το φερμουάρ έσπασε, τα χέρια του ήταν επιτέλους ελεύθερα. Με την καρδιά του να χτυπάει δυνατά, σύρθηκε προς την πόρτα, κρατώντας χαμηλό προφίλ, με κάθε βήμα υπολογισμένο και σιωπηλό. Μόλις τα δάχτυλά του άγγιξαν το χερούλι, μια φωνή από την άλλη άκρη του δωματίου τον πάγωσε στη θέση του.