Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και όρμησε προς το γραφείο ασφαλείας του νοσοκομείου, ενώ η αναπνοή του έβγαινε με ρηχά λαχάνιασμα. Ο κρύος αέρας δάγκωνε το δέρμα του, αλλά τίποτα δεν είχε σημασία εκτός από το να βρει κάποιον να τον ακούσει. Τα πόδια του έκαιγαν από το βιαστικό σπριντ του, ενώ το μυαλό του στροβιλίζονταν σε μια θολούρα φόβου.
Όταν τελικά έφτασε στην αίθουσα ασφαλείας, είχε λαχανιάσει και το σώμα του έτρεμε. “Εκεί… τρεις μαύρες σκιές… κοντά στο νεκροτομείο…” έσκασε, μόλις που κατάφερε να πάρει ανάσα. Τα λόγια του έβγαιναν σε ξέφρενες εκρήξεις, αλλά με δυσκολία μπορούσε να τα καταλάβει ο ίδιος.