Μέχρι τη στιγμή που ο ήλιος άρχισε να δύει, ρίχνοντας μακριές σκιές πάνω από το πάρκο, ο Τζέιμς ήταν περιτριγυρισμένος από τουλάχιστον δώδεκα παιδιά. Το καθένα είχε τη δική του ιστορία για τη μάγισσα. Αν και δεν είχε πειστεί πλήρως, οι ιστορίες είχαν τρυπώσει βαθιά στο μυαλό του. Το υπόστεγο, που κάποτε ήταν απλώς μια παραξενιά στο τέλος του δρόμου, ήταν τώρα κάτι πολύ πιο σκοτεινό -και πολύ πιο μυστηριώδες.
Όταν ο Τζέιμς επέστρεψε στο σπίτι, το μυαλό του βούιζε από τις ιστορίες των άλλων παιδιών. Δεν ήθελε να πιστεύει στις μάγισσες, αλλά όσο περισσότερο το σκεφτόταν, τόσο περισσότερες αμφιβολίες έμπαιναν στο μυαλό του. Τόσα πολλά παιδιά είχαν ιστορίες – πάρα πολλές, όπως φαινόταν – και σχεδόν όλα είχαν δει ή ακούσει κάτι παράξενο για το υπόστεγο.