Εδώ και δύο χρόνια, μετά το διαζύγιο, είχε συνηθίσει τη σταθερή παρουσία της μητέρας του, τη σταθερότητα που έφερνε. Αλλά οι επισκέψεις με τον πατέρα του τα Σαββατοκύριακα ήταν πάντα διαφορετικές – του έλειπαν οι περιπέτειες, οι στιγμές μαζί. Απόψε, ωστόσο, η θλίψη είχε πνιγεί από την παραδοξότητα του υπόστεγου.
“Τζέιμς, είσαι καλά;” ρώτησε η μαμά του, με τη φωνή της γεμάτη ανησυχία. Έβαλε ένα χέρι στο δικό του, αλλά εκείνος μόλις που το πρόσεξε. Μετά από λίγο, αναστέναξε και κοίταξε ψηλά, με τα λόγια του να ξεφεύγουν βιαστικά. “Μαμά, υπάρχει αυτή η γυναίκα… ζει σε ένα υπόστεγο στο τέλος του δρόμου. Νομίζω ότι μπορεί να είναι μάγισσα. Τα παιδιά λένε ότι κάνει όλα αυτά τα περίεργα πράγματα…”