Η μητέρα του γέλασε, ο ήχος ήταν ανάλαφρος και απορριπτικός. “Μια μάγισσα Τζέιμς, γιατί να μένει κάποιος σε αυτό το ετοιμόρροπο υπόστεγο Δεν είναι αληθινό, γλυκιά μου. Οι μάγισσες δεν υπάρχουν στην πραγματική ζωή” Του χάιδεψε καθησυχαστικά το χέρι. Κανονικά, ο Τζέιμς θα την πίστευε, αλλά μετά από όσα είχε δει, δεν ήταν πια τόσο σίγουρος.
Κατάπιε δυνατά, με την αβεβαιότητα να μεγαλώνει στο στήθος του. Τα λόγια της μητέρας του δεν τον έκαναν να νιώσει καλύτερα. Είχε δει πράγματα που δεν ταίριαζαν, πράγματα που δεν μπορούσε να εξηγήσει. Αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο: έπρεπε να μείνει μακριά από εκείνο το υπόστεγο -και από τη γριά που ζούσε εκεί. Υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι δεν θα το πλησίαζε ξανά.