Συνέχισε, εξηγώντας ότι κάποτε είχε ζήσει σε ένα από τα σπίτια του δρόμου με τον σύζυγό της. “Αλλά όταν εκείνος πέθανε, τα παιδιά μου πήραν τα πάντα -το σπίτι, τα χρήματα- και με άφησαν εδώ”, είπε ήσυχα, με τη φωνή της να έχει μια χροιά θλίψης. “Αυτό το υπόστεγο είναι το μόνο που έχω τώρα”
Ο Τζέιμς άκουγε σιωπηλός καθώς εκείνη εξηγούσε τους λόγους πίσω από τα περίεργα πράγματα που είχε δει. Οι σφραγίδες που είχε δει στο έδαφος ήταν απλώς σημάδια από κιμωλία για να κρατούν μακριά τα μυρμήγκια. Οι τρίχες που μάζευε ήταν για να κρατάει τα ρακούν μακριά από την αυλή της. Με κάθε εξήγηση, ο φόβος του Τζέιμς έσβηνε, και τη θέση του έπαιρνε η συμπάθεια. Η γυναίκα δεν ήταν μάγισσα- ήταν απλώς μια μοναχική, φτωχή ηλικιωμένη γυναίκα που προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα σε έναν κόσμο που της είχε γυρίσει την πλάτη.