“Θα μπορούσε να είναι φάλαινα, αλλά δεν κολυμπούν τόσο κοντά”, είπε περισσότερο από συνήθεια παρά από βεβαιότητα. “Ούτε δελφίνια… Τίποτα τέτοιου μεγέθους δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εδώ” Ο Τζον δεν απάντησε. Το νερό ήταν πάλι ήσυχο, αλλά και οι δυο τους εξακολουθούσαν να κοιτάζουν.
Κοιτούσαν επίμονα. Το νερό σήκωσε και άφησε το σχήμα σαν πλάσμα που αναπνέει κάτω από μεταξωτά σεντόνια. Κανένας παφλασμός, κανένα σπρέι από φυσούνα, κανένας γλάρος που στριφογύριζε από πάνω – μόνο μια σιωπή, μια ανησυχητική ακινησία. Ο Τζον σήκωσε ξανά τη φωτογραφική μηχανή, με τον αντίχειρα να αιωρείται, σχεδόν φοβούμενος να απαθανατίσει άλλη μια ματιά.