Ο χρόνος έμοιαζε να λυγίζει -δέκα λεπτά, ίσως σαράντα- ο Τζον δεν είχε ιδέα πόση ώρα περπατούσε στο διάδρομο μέχρι που μια νοσοκόμα βγήκε έξω και χάρισε ένα μικρό, κουρασμένο χαμόγελο. “Μπορείτε να περάσετε τώρα” Ο Τζον την ακολούθησε με την καρδιά στο λαιμό. Η πόρτα άνοιξε σε ένα φωτεινό δωμάτιο. Τα μηχανήματα χτυπούσαν αθόρυβα.
Η Κάθριν ήταν ξαπλωμένη πάνω σε λευκά μαξιλάρια, με το δέρμα της αναψοκοκκινισμένο, τα μάτια της γυάλινα αλλά καθαρά. Στην αγκαλιά του χεριού της ήταν ένα μικροσκοπικό δέμα τυλιγμένο σε νοσοκομειακό ύφασμα. “Το όνομά της είναι Μάρεν”, ψιθύρισε. “Προέρχεται από το marinus – λατινικά για το “της θάλασσας”.”