Ένας αστυνομικός ρώτησε πότε είδε για τελευταία φορά την Κλάρα από κοντά. Ο Άνταμ άνοιξε το στόμα του για να απαντήσει, αλλά η σιγουριά του κλονίστηκε. Θυμόταν πρωινά μαζί και συζητήσεις στον καναπέ, αλλά τίποτα από αυτά δεν ταίριαζε καθαρά. Οι ημερομηνίες θόλωναν, οι στιγμές αλληλοεπικαλύπτονταν, αφήνοντάς τον να αρπάζει θραύσματα του χρόνου.
Ο πανικός τον διαπέρασε σαν πάγος. Οι αναμνήσεις του φαίνονταν ζωντανές, αλλά τα στοιχεία τον διέψευδαν σε κάθε στροφή. Μήπως είχε απομνημονεύσει λάθος το τελευταίο Σαββατοκύριακο που πέρασαν μαζί Του είχε φανεί απόμακρη Είχε χάσει σημάδια από κάτι βαθύτερο Κάθε ερώτημα τον απογοήτευε περισσότερο.