Δεν ήταν έτοιμος γι’ αυτό, όχι ακόμα. Έτσι, στεκόταν εκεί, με το αίτημά του να αγνοείται καθώς οι αστυνομικοί επέστρεφαν γρήγορα στη συζήτησή τους. Ο Τζέισον έμεινε να αναρωτιέται τι να κάνει στη συνέχεια. Κοίταζε τους αξιωματικούς που έμοιαζαν να τον είχαν ξεχάσει, έτσι απλά.
Το βλέμμα του γύρισε πίσω στον Κάλβιν. Τα μάτια τους συναντήθηκαν για λίγο, και ο Τζέισον νόμιζε ότι είδε μια υποψία από κάτι στο βλέμμα του αξιωματικού – ενοχή, συνειδητοποίηση, ή ίσως ήταν απλώς η αισιόδοξη φαντασία του. Σχεδόν το ίδιο γρήγορα που συναντήθηκαν τα μάτια τους, ο Κάλβιν απέστρεψε το βλέμμα του και βυθίστηκε ξανά στη συζήτηση με τους άλλους αξιωματικούς, κόβοντας ουσιαστικά κάθε ευκαιρία του Τζέισον να του μιλήσει. Τουλάχιστον, προς το παρόν.