Όταν μια μέρα ο Τζέισον κρυφοκοίταζε κρυφά από τα παράθυρα, αιφνιδιάστηκε από την ξαφνική εμφάνιση της Τόμας, η οποία, αντί να τον μαλώσει, τον υποδέχτηκε με ένα πλατύ χαμόγελο και μια πρόσκληση να μπει μέσα. Το σπίτι, με τα αταίριαστα έπιπλα και τους τοίχους γεμάτους οικογενειακές φωτογραφίες, απέπνεε μια ζεστή, οικεία αίσθηση που αμέσως έβαλε τον Τζέισον σε μια άνετη θέση.
Μέσα, βρήκε ένα μέρος που δεν είχε καμία σχέση με τις τρομακτικές ιστορίες που είχε φανταστεί στο μυαλό του. Τα γέλια αντηχούσαν στους διαδρόμους και η μυρωδιά από κάτι νόστιμο έμοιαζε πάντα να αναδύεται από την κουζίνα. Η μητέρα του Τόμας, πάντα τόσο φιλόξενη και χαρούμενη, συμπεριφερόταν στον Τζέισον σαν να ήταν δικός της άνθρωπος. Όταν λίγα χρόνια αργότερα χτύπησε η τραγωδία και η μητέρα του Τζέισον αρρώστησε, η οικογένεια του Τόμας στάθηκε στο πλευρό του, μοιραζόμενη τόσο τη φροντίδα όσο και τη θλίψη του όταν εκείνη πέθανε..