Η έκφραση του αστυνομικού παρέμεινε ουδέτερη, αλλά ο Τζέισον έβλεπε ότι έπαιρνε κάθε λέξη στα σοβαρά. Η διάρρηξη του σπιτιού κάποιου ήταν σοβαρή υπόθεση και ο Τζέισον γνώριζε τις συνέπειες αυτού που ομολογούσε. Αλλά ήξερε επίσης ότι το να αποκρύψει οποιαδήποτε πληροφορία, όσο ενοχοποιητική κι αν ήταν, δεν θα βοηθούσε στη λύση του μυστηρίου του θανάτου του πατέρα του.
Τα μάτια του αξιωματικού στένεψαν ελαφρά καθώς απορροφούσε τις πληροφορίες. “Καταλαβαίνω ότι δεν ήταν εύκολο να ομολογήσει κάτι τέτοιο”, είπε αργά, “αλλά προσθέτει ένα ακόμη επίπεδο στην υπόθεση. Καταλαβαίνω γιατί ανησυχείτε για τη Σούζαν” Ο Τζέισον ένιωσε μια αχτίδα ελπίδας. Ίσως οι πράξεις του, όσο απερίσκεπτες κι αν ήταν, να βοηθούσαν στην αποκάλυψη της αλήθειας. “Λοιπόν, τι γίνεται τώρα;” ρώτησε, με τη φωνή του να διανθίζεται με ένα μείγμα άγχους και προσμονής.