Όσο περνούσαν τα δευτερόλεπτα, η αγωνία της θείας Κρίστελ γινόταν αισθητή. Περπατούσε ανήσυχη στο σαλόνι, με τα επιφωνήματά της “Ωχ, όχι”, “Ωχ, όχι” και “Ωχ, Θεέ μου, όχι” να γεμίζουν τον αέρα. Το πρόσωπό της στράβωσε από δυσπιστία και μουρμούρισε: “Αυτό δεν μπορεί να είναι αλήθεια” Πέρασαν πέντε αγωνιώδη λεπτά μέχρι να τερματίσει τελικά την κλήση. Ο Τζέισον ήταν στην άκρη της καρέκλας του, η περιέργειά του τον έτρωγε, αλλά πριν προλάβει να πει μια λέξη, η θεία Κρίστελ, με τις σκέψεις της ακόμα σε σύγχυση, μουρμούρισε μπερδεμένη: “Έφεραν τη Σούζαν για ανάκριση”
Ο Τζέισον δεν μπόρεσε να συγκρατήσει το χαμόγελο που απλώθηκε στο πρόσωπό του. Μια έξαρση ευφορίας τον διαπέρασε. Επιτέλους, σκέφτηκε, επιτέλους τον άκουσαν. Το βάρος που τον πίεζε στους ώμους του για τόσο καιρό άρχισε να σηκώνεται και να αντικαθίσταται από μια αίσθηση ελπίδας και δικαίωσης. Αλλά δεν ήξερε ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή των περισσότερων που θα ακολουθούσαν.