Μαζί, άρχισαν να δημιουργούν νέες αναμνήσεις, τιμώντας τη μνήμη του Τομ, ενώ παράλληλα έχτιζαν ένα μέλλον που αναγνώριζε την κοινή τους απώλεια και γιόρταζε τη νεοαποκτηθείσα κατανόησή τους. Συμμετείχαν μαζί σε εκδηλώσεις της κοινότητας, δούλεψαν σε έργα για τα οποία ο Τομ είχε παθιαστεί και σχεδίαζαν ακόμη και μικρά ταξίδια σε μέρη που ήταν σημαντικά για τον Τομ και την οικογένεια.
Όσο περνούσε ο καιρός, ο Τζέισον έβλεπε τον εαυτό του να ανυπομονεί να περνάει χρόνο με τη Σούζαν. Αν και η θλίψη δεν έφυγε ποτέ εντελώς, έγινε λιγότερο ωμή και συντριπτική. Η κοινή τους απώλεια τους έφερε πιο κοντά και ο Τζέισον άρχισε να βλέπει τη Σούζαν ως μέλος της οικογένειας. Δεν θα μπορούσε ποτέ να αντικαταστήσει τη μητέρα του, αλλά έφερε τη δική της ζεστασιά και σοφία στη ζωή του όταν τη χρειαζόταν περισσότερο. Μαζί, τίμησαν τη μνήμη του πατέρα του αγκαλιάζοντας τη ζωή, τη δικαιοσύνη και την οικογένεια. Υπήρχαν ακόμα δύσκολες μέρες, αλλά η Σούζαν ήταν εκεί για να τις ξεπεράσουν μαζί. Και στο πρόσωπό της, ο Τζέισον βρήκε τον στοργικό μητρικό δεσμό που του είχε λείψει τόσο καιρό.