Οι τηλεφωνητές ακούστηκαν αρχικά επιφυλακτικοί, αλλά η απελπισία διαπέρασε τη φωνή του Μάρκους. Τόνισε τη βία των εγκληματιών, τον κλεμμένο σκύλο και το περίτεχνο σχέδιο που περιλάμβανε ρακούν. Τελικά, συμφώνησαν να στείλουν μια ομάδα. Ο κ. Τόμσον κοίταξε τους μώλωπες στα χέρια του Μάρκους, μουρμουρίζοντας τη διαβεβαίωση ότι η βοήθεια ήταν καθ’ οδόν.
Ο Μάρκους, ακόμα μούσκεμα στη λάσπη, περίμενε σε τεταμένη σιωπή. Το σώμα του πονούσε, αλλά οι σκέψεις του παρέμεναν κλειδωμένες στη Λούνα. Τα λεπτά έμοιαζαν με ώρες μέχρι να φτάσει ένα ζευγάρι περιπολικά της αστυνομίας. Τα φώτα τους που αναβόσβηναν διέσχιζαν το βαλτώδες σκοτάδι, μια υπόσχεση τάξης σε μια κατά τα άλλα άνομη νύχτα.