Ανεβαίνοντας στο δικό του όχημα, ο Μάρκους ξάπλωσε τη Λούνα σε μια μαλακή πετσέτα, χαϊδεύοντας απαλά τα αυτιά της. Εκείνη κοίταξε ψηλά με μάτια ακόμα γεμάτα δέος και εμπιστοσύνη. Με τις δοκιμασίες της βραδιάς χαραγμένες στη μνήμη του, συνειδητοποίησε ότι από τώρα και στο εξής δεν θα την άφηνε ποτέ ξανά απροστάτευτη.
Γύρισαν στο σπίτι τους σε δαιδαλώδεις επαρχιακούς δρόμους, με το πρωινό φως να ρίχνει απαλές ακτίνες μέσα από τα δέντρα. Το βάρος του σκοταδιού του βάλτου έφυγε από το στήθος του και αντικαταστάθηκε από μια ανανεωμένη πεποίθηση. Ο Μάρκους κοίταξε τη Λούνα, σκεπτόμενος την ακλόνητη αφοσίωσή της. Παραλίγο να την χάσει, και αυτό ήταν ένα μάθημα που δεν θα ξεχνούσε ποτέ.