Ο Βίνσεντ κάθισε παγωμένος στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου αρκετή ώρα αφότου η Τζουλς έφυγε. Τα φθορίζοντα φώτα πάνω του βούιζαν αχνά, αλλά όλα τα υπόλοιπα έμοιαζαν μακρινά. Η αναπνοή του επιβραδύνθηκε, όχι από γαλήνη, αλλά από παραίτηση. Το τσίμπημα της απόρριψης δεν ήταν αυτό που πονούσε περισσότερο – ήταν η αλήθεια που το συνόδευε.
Για πρώτη φορά, είδε τη δειλία του ως αυτό που ήταν. Όχι νεανική σύγχυση. Όχι φόβος. Απλά εγωισμός, ξεκάθαρος και έντονος. Δεν είχε φύγει επειδή δεν μπορούσε να μείνει – έφυγε επειδή ήταν πιο εύκολο. Πιο εύκολο να εξαφανιστεί παρά να γίνει κάποιος που να αξίζει να μείνει.