Είχε πει στον εαυτό του για δεκαετίες ότι η Λίντα ήταν παράλογη. Ότι ήθελε πάρα πολλά, πολύ γρήγορα. Αλλά τώρα το έβλεπε καθαρά – δεν του είχε ζητήσει να είναι τέλειος. Απλά να είναι παρών. Και αντί να μεγαλώσει, είχε ετοιμάσει μια βαλίτσα και είχε φύγει από τη φωτιά που έμεινε να πολεμάει.
Δεν την έβλεπε ως κακοποιό, αλλά ως πολεμιστή. Όχι ως την αιτία της δυστυχίας του, αλλά ως τον λόγο που τα παιδιά του είχαν χαρά στη ζωή τους. Εκείνη τα είχε καταφέρει -χωρίς χρήματα, χωρίς σύντροφο, χωρίς ξεκούραση. Το είχε αποκαλέσει τρέλα. Στην πραγματικότητα, ήταν αγάπη. Πραγματική, συγκλονιστική αγάπη.