Τηλεφώνησε στο εστιατόριο, ψέλλισε μια συγγνώμη και είπε ότι δεν θα ερχόταν. Στη συνέχεια άρπαξε ένα τσαλακωμένο φούτερ και πήγε με τα πόδια στην κλινική στο τέλος του τετραγώνου. Η αίθουσα αναμονής ήταν γεμάτη με κουρασμένα μάτια νυχτερινών και ηλικιωμένων ντόπιων. Ο Βίνσεντ κάθισε κάπου ανάμεσα – ούτε ο ένας ούτε ο άλλος.
Στα αριστερά του καθόταν μια κοπέλα με διχτυωτά και κρατούσε ένα μπουκάλι νερό σαν να είχε την ψυχή της. Στα δεξιά του, ένας ηλικιωμένος άνδρας στηριζόταν βαριά στο μπαστούνι του, ενώ η κόρη του συμπλήρωνε έντυπα. Ο Βίνσεντ έριξε μια ματιά στα δικά του χέρια – με φλέβες, κηλίδες, που δεν επουλώνονταν πια γρήγορα. Κάτι μέσα του άλλαξε.