Τα παιδιά φώναζαν, οι άντρες έβριζαν κάτω από την αναπνοή τους και οι γυναίκες κρατούσαν τα χέρια τους στο στόμα σαν να προετοιμάζονταν για τη σύγκρουση. “Θα συνθλίψει τις βάρκες!” φώναξε κάποιος. “Κατευθείαν στην προβλήτα!” πρόσθεσε ένας άλλος, δείχνοντας με τρεμάμενα δάχτυλα. Αλλά ο Ηλίας κράτησε τα μάτια του σταθερά στην πλώρη του σκάφους. Ακολούθησε τη γωνία της παρασύρευσής του πάνω στο περίγραμμα του λιμενοβραχίονα.
Οι παλμοί της καρδιάς του επιβραδύνθηκαν καθώς το επεξεργαζόταν στο μυαλό του. “Όχι”, μουρμούρισε. “Δεν πρόκειται να χτυπήσει” Και βέβαια, όσο περισσότερο το μελετούσε, τόσο πιο σίγουρος γινόταν. Το πλοίο θα περνούσε από κοντά, τόσο κοντά που θα το ένιωθε σαν παρ’ ολίγον αστοχία, αλλά δεν θα χτυπούσε την προβλήτα. Η συνειδητοποίηση έφερε μια αναλαμπή ανακούφισης, αλλά οι άλλοι δεν έδειχναν να έχουν πειστεί.