Εκείνη τη νύχτα, η βροχή τελικά υποχώρησε, αφήνοντας μια υγρή ψύχρα στον αέρα. Η Ελίζα περπάτησε περιμετρικά της αυλής της, φωτίζοντας με τον καινούργιο φακό κάτω από το ερπυστριοφόρο. Το σκοτάδι τη χασμουριόταν. Καμία κίνηση, κανένα λαμπερό πράσινο μάτι. Κάθισε στο πίσω σκαλοπάτι, με τα δάκρυα να θολώνουν την όρασή της, ψιθυρίζοντας: “Ωρίωνα, πού είσαι;”
Η κούραση την καταλάμβανε, αλλά ο ύπνος ήταν αδύνατος. Αντ’ αυτού, ξάπλωσε στο κρεβάτι, κοιτάζοντας το ταβάνι. Η ησυχία του νυχτερινού Μέιπλγουντ την πίεζε. Τότε το άκουσε: ένα νιαούρισμα, τόσο αχνό που μόλις και μετά βίας μπορούσε να το διακρίνει πάνω από το βουητό του ψυγείου. Σηκώθηκε όρθια και προσπάθησε να ακούσει ξανά. Σιωπή. Έτριψε τα μάτια της, πεπεισμένη ότι επρόκειτο για άλλη μια ψευδαίσθηση.