Καθισμένη, η Αμέλια ένιωσε σαν να κινείται μέσα σε ομίχλη, με το μυαλό της να στροβιλίζεται από πιθανότητες και σχέδια. Έπρεπε να το παίξει ψύχραιμη, να μην προδώσει τις υποψίες της. “Όλα εντάξει;” ρώτησε, κρατώντας τη φωνή της ελαφριά, ελπίζοντας ότι ακουγόταν φυσιολογική παρά τους φρενήρεις χτύπους της καρδιάς της.
Ο Τζόναθαν έγνεψε, χωρίς το χαμόγελό του να κουνιέται. “Ω, απλώς ένα θέμα της δουλειάς”, είπε απορριπτικά, κουνώντας το χέρι του σαν να ήθελε να απομακρύνει τη συζήτηση. “Τίποτα σημαντικό” Αλλά η Αμέλια πρόσεξε την ένταση στο σαγόνι του, το ελαφρύ τίναγμα στα δάχτυλά του καθώς άφηνε το τηλέφωνό του κάτω.