Το βλέμμα της Αμέλια έπεσε στην τσάντα της πάνω στο τραπέζι. Τη χρειαζόταν, αλλά πώς θα μπορούσε να τα αρπάξει χωρίς να κινήσει τις υποψίες του Το μυαλό της έτρεχε με σχέδια διαφυγής, αλλά κάθε ένα από αυτά της φαινόταν ριψοκίνδυνο. Δεν είχε την πολυτέλεια να πανικοβληθεί- έπρεπε να συμπεριφερθεί σαν να ήταν όλα καλά.
“Συγγνώμη που άργησα τόσο πολύ”, είπε η Αμέλια, εξαναγκάζοντας σε ένα χαλαρό γέλιο καθώς έφτανε για το ποτήρι της, με τα δάχτυλά της να τρέμουν ελαφρώς. Ήλπιζε ότι ο Τζόναθαν δεν θα πρόσεχε τη ρωγμή στην ψυχραιμία της. Έπρεπε να καθυστερήσει, να κερδίσει χρόνο στον εαυτό της για να σκεφτεί την επόμενη κίνησή της.