Δεν άγγιξε σχεδόν καθόλου το φαγητό του, ενώ τα μάτια του πετούσαν συνεχώς ανάμεσα στην Αμέλια και την είσοδο. Η Αμέλια ανάγκασε τον εαυτό της να πιει μικρές γουλιές, παρόλο που ήταν ήδη αρκετά μεθυσμένη. Καθυστερούσε, προσκολλημένη απελπισμένα στην ελπίδα ότι κάποιος θα επέμβει.
Εκεί που ένιωθε και το τελευταίο ίχνος ελπίδας να χάνεται, έφτασε ο λογαριασμός. Ο Τζόναθαν έδωσε την κάρτα του και η καρδιά της Αμέλια βυθίστηκε. Ο χρόνος της τελείωνε, και δεν υπήρχε ακόμα κανένα σημάδι βοήθειας. Ο πανικός την κυρίευε, οι σκέψεις της ήταν ένα μπερδεμένο χάος τρόμου και αδυναμίας.