Ανέβασε τον αποψύκτη, προσποιούμενος ότι ο ήχος δεν είχε συμβεί. “Είναι απλώς το φορτίο που καθιζάνει”, είπε στον εαυτό του, χτυπώντας με τα δάχτυλα το τιμόνι, χωρίς να θέλει να ρισκάρει ξανά τη βροχή και το κρύο. Έριξε ξανά μια ματιά στον οπισθοπομπό. Δεν υπήρχε τίποτα άλλο εκτός από ραβδώσεις βροχής και σκοτάδι. Ο δρόμος μπροστά του κατάπινε τους προβολείς ολόκληρους.
Τότε, αχνά, μια λάμψη πίσω του άρχισε να φαίνεται. Ήταν πάλι οι προβολείς του SUV. Δεν μπορούσε να είναι βέβαια σίγουρος. Ήταν απλώς μια θολούρα φωτός μέσα από το στρώμα της βροχής, αλλά κάτι στην απόσταση και τη σταθερότητα του φαινόταν οικείο.