Το κλειδί γύρισε με ένα στεγνό μεταλλικό κλικ. Για ένα δευτερόλεπτο, δεν συνέβη τίποτα. Η πόρτα δεν άνοιξε δραματικά. Απλά καθόταν εκεί, σαν να είχε ξεχάσει κι αυτή πώς να κινείται. Τότε εκείνη έσπρωξε. Η πόρτα άνοιξε με τρίξιμο και εισέβαλε μια ανάσα μουχλιασμένου, μπαγιάτικου αέρα.
Ο Μάικλ άπλωσε το χέρι του στον διακόπτη του εσωτερικού φωτός, αλλά δεν λειτουργούσε. “Σίγουρα.” Έβγαλε το τηλέφωνό του και άναψε τον φακό. Η Ελίζ ακολούθησε από κοντά, με το χέρι της να ακουμπάει το πλαίσιο της πόρτας καθώς έμπαινε στη σοφίτα για πρώτη φορά στη ζωή της.