Σαν το τέλος μιας μακράς, άσχημης συζήτησης. Δεν επέστρεψε αμέσως στη σοφίτα. Κάθισε στην κουζίνα με ένα φλιτζάνι τσάι που είχε κρυώσει και κοίταζε το κουτί που είχε κατεβάσει. Μικρό, απλό και δεμένο με λεπτό σπάγκο. Θα μπορούσε να περιέχει οτιδήποτε: παλιά γράμματα, ψόφια ζωύφια, μια φάρσα.
Κάτι μέσα της περίμενε να πετάξει κομφετί όταν το άνοιγε, το τελευταίο αστείο του θείου της. Αλλά όταν έλυσε τον σπάγκο και σήκωσε το καπάκι, δεν υπήρχε κανένα αστείο. Μόνο μια στοίβα από φακέλους. Ο καθένας σημειωμένος με τον ίδιο προσεκτικό γραφικό χαρακτήρα: “Για την Ελίζ – ηλικία 10 ετών” “Για την Ελίζ – ηλικία 17 ετών” “Για την Ελίζ – όταν νιώθεις παγιδευμένη” “Για την Ελίζ – αφού φύγω” Η ανάσα της κόπηκε.