“Η σοφίτα, ήταν το μόνο μέρος που θα μπορούσα να κρύψω κάτι για σένα και να είμαι σίγουρος ότι θα περίμενες αρκετό καιρό για να το αξίζεις ή για να αποφασίσεις αν το ήθελες ακόμα. Αν το διαβάζεις αυτό, έμεινες. Αυτό είναι περισσότερο απ’ ό,τι θα μπορούσα να ελπίζω. Λυπάμαι που δεν ήξερα πώς να σε ευχαριστήσω. Ποτέ δεν ήμουν καλός σ’ αυτό. Αλλά ήσουν ο μόνος που έμεινε”
“Οπότε ό,τι είχα, ό,τι είχε σημασία, είναι δικό σου. Μακάρι να το είχα πει δυνατά όταν μπορούσα” Δεν υπάρχει υπογραφή. Ούτε “αγάπη” Αλλά και πάλι, χτύπησε σαν χέρι στον ώμο της, ζεστό και βαρύ. Δεν έκλαψε. Όχι αμέσως.