Ήταν η μόνη που στάθηκε δίπλα του στις τελευταίες του στιγμές, τον φρόντιζε και ήταν εκεί σε κάθε επίσκεψη στο νοσοκομείο. Και τώρα, το σπίτι ήταν δικό της. Όταν ήταν δέκα χρονών, είχε ρωτήσει μια φορά για το βαρύ λουκέτο στην πόρτα του τρίτου ορόφου.
Εκείνος είχε αφήσει το τσάι του τόσο απότομα, ώστε να πλατσουρίσει στο πάτωμα, και είχε πει, χωρίς να υψώσει τη φωνή του: “Δεν θα μπεις ποτέ εκεί μέσα. Όχι όσο είμαι ζωντανός” Είχε γνέψει. Άλλα παιδιά είχαν περίεργα δωμάτια και μυστικές σκάλες. Εκείνη είχε προειδοποιήσεις.