Ένα αεράτο βράδυ, καθώς η Μίντι στεκόταν κοντά στο παλιό γκαράζ, ένιωθε σαν να άκουγε αχνές, σχεδόν φανταστικές ηχώ να πλανάται στον αέρα. Υπήρχαν ήχοι που έμοιαζαν με το ρυθμικό χτύπημα ενός σφυριού και το μακρινό βουητό ενός τραγουδιού που μπορεί να είχε τραγουδήσει κάποτε ο θείος Γκρεγκ.
Ή ίσως αυτοί οι ήχοι να ήταν απλώς προϊόντα της υπερδραστήριας φαντασίας της. Θυμήθηκε τις μέρες από τα παιδικά της χρόνια που έβλεπε τον θείο της να κατευθύνεται στο γκαράζ. Περνούσε ώρες εκεί μέσα, για να βγει με ένα μακρινό, στοχαστικό βλέμμα στο πρόσωπό του, σαν να ήταν χαμένος σε βαθιά σκέψη.