Όταν το παιδί γκρίνιαξε πιο δυνατά, έβγαλε έναν μακρύ, ευδιάκριτο αναστεναγμό, από αυτούς που δεν έπρεπε να είναι διακριτικοί. Ο ήχος έκοψε τον Τζέικομπ σαν μαχαίρι. Μπορούσε να νιώσει τα μάτια της πάνω του, μπορούσε σχεδόν να ακούσει τις ανείπωτες σκέψεις της: “Βιάσου. Συγκεντρώσου”
Πίσω της, ένας ηλικιωμένος άντρας στεκόταν άκαμπτος, με τα χέρια του σταυρωμένα στο στήθος. Το καλά σιδερωμένο πουκάμισο και τα γυαλισμένα παπούτσια του υποδήλωναν μια ζωή πολύ μακριά από αυτή που ζούσε ο Τζέικομπ. Έριξε μια ματιά στο ρολόι του, η χειρονομία ήταν αρκετά υπερβολική για να βεβαιωθεί ότι ο Τζέικομπ την είδε.