Η ταμίας είπε κάτι, η φωνή της ήταν απαλή και σταθερή, αλλά χάθηκε μέσα στην κακοφωνία των δικών του σκέψεων που έτρεχαν και στο βάρος αυτών των βλεμμάτων. Η φωνή της ταμίας ήταν ένα μακρινό βουητό, που πνίγηκε από τον ήχο που έτρεχε στα αυτιά του. Τα χέρια του Τζέικομπ έτρεμαν καθώς προσπαθούσε να μαζέψει τα αντικείμενα, αλλά δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί. Ο πανικός τον διαπερνούσε, συντριπτικός και αδυσώπητος.
Ο πανικός τον κυρίευσε. Ο Τζέικομπ γύρισε απότομα, οι κινήσεις του ήταν σπασμωδικές και απελπισμένες καθώς εγκατέλειπε τον πάγκο. Το κουδούνισμα της αυτόματης πόρτας ηχούσε κούφια στα αυτιά του καθώς βγήκε παραπατώντας στον κρύο αέρα. Τα πόδια του τον μετέφεραν στο πεζοδρόμιο σχεδόν με αυτόματο πιλότο, όπου βυθίστηκε βαριά, με το κεφάλι στα χέρια του, λαχανιάζοντας για να αναπνεύσει.