Τα επικριτικά βλέμματα επαναλαμβάνονταν στο μυαλό του, το καθένα έκοβε βαθύτερα από το προηγούμενο. Μπορούσε ακόμα να ακούσει τους ψιθύρους, τα χασμουρητά, τους βαρείς αναστεναγμούς. “Νομίζουν ότι είμαι αποτυχημένος”, σκέφτηκε με πικρία. “Ίσως έχουν δίκιο.”
Ο Τζέικομπ έμεινε εκεί για μια αιωνιότητα, με το κρύο να εισχωρεί στα κόκκαλά του καθώς πάσχιζε να συνέλθει. Δεν μπορούσε να επιστρέψει στο μαγαζί -όχι τώρα, όχι μετά από αυτό που μόλις είχε συμβεί. Αλλά και η σκέψη να γυρίσει σπίτι με άδεια χέρια ήταν εξίσου αφόρητη.