Ο ήλιος βυθίστηκε χαμηλότερα στον ουρανό, ρίχνοντας μεγάλες σκιές στο χώρο στάθμευσης. Ο Τζέικομπ άφησε μια τρεμάμενη ανάσα, με την αποφασιστικότητά του να σπάει κάτω από το βάρος όλων αυτών. “Πρέπει να τα πάω καλύτερα”, ψιθύρισε, αν και τα λόγια του φαίνονταν κούφια. Προς το παρόν, το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να κάθεται, κουλουριασμένος στο πεζοδρόμιο, καθώς ο κόσμος κινούνταν γύρω του.
Το στήθος του εξακολουθούσε να φουσκώνει από τα απομεινάρια της κρίσης πανικού του και πάσχιζε να συγκεντρωθεί. Ήθελε να εξαφανιστεί, να ξεφύγει από την ντροπή που τον κρατούσε σαν δεύτερο δέρμα. Είχε αφήσει τα ψώνια πίσω του, αλλά το βάρος της αποτυχίας τον ακολουθούσε έξω.