Η περηφάνια του του φώναζε να αρνηθεί, να τους πει ότι δεν χρειαζόταν τη βοήθειά τους. Όμως η ειλικρίνεια στις φωνές τους, η ζεστασιά στα λόγια τους – έσπασαν τα τείχη που είχε χτίσει γύρω του. “Γιατί το κάνετε αυτό;” ρώτησε βραχνά, με τη φωνή του να τρέμει.
Η ηλικιωμένη γυναίκα χαμογέλασε, τα μάτια της ήταν απαλά. “Επειδή μπορούμε”, είπε απλά. “Και επειδή κανείς δεν πρέπει να παλεύει μόνος του” Η νεαρή μητέρα κούνησε το κεφάλι της συμφωνώντας, κουνώντας απαλά το νήπιό της.